Euthanasie bij dementie en stapeling van ouderdomsklachten

Euthanasie bij dementie is een actueel thema, dat om een zeer genuanceerde benadering vraagt. Met de toenemende vergrijzing en het ouder worden van onze patiënten, stijgt ook het aantal mensen met dementie. Daarbij leert de ervaring dat deze patiënten ook steeds meer de behoefte hebben een regeling te treffen om een, in hun ogen, ontluisterend levenseinde te voorkomen. De Nederlandse euthanasiewet biedt ruimte voor euthanasie bij dementie. Maar slechts een zeer klein deel van deze verzoeken leidt tot een actieve levensbeëindiging. Dat dementie gepaard kan gaan met ondraaglijk lijden is bekend en invoelbaar. Patiënten kunnen verloren raken in radeloosheid en angst. Maar wanneer gaat u hierover het gesprek aan met de patiënt? Waar liggen de beslismomenten? Naarmate een gesprek moeizamer wordt, wordt het moeilijker om te bepalen of er sprake is van een vrijwillig en weloverwogen verzoek. Wil de patiënt echt nog steeds dat u tot actieve levensbeëindiging over gaat? Kan een schriftelijke wilsverklaring dit vrijwillig en weloverwogen verzoek vervangen? Wat zijn hierin de wettelijke kaders? En hoe staat u hier tegenover?